Zimy sprzed lat

Fajne, szkoda tylko że nie podano przy zdjęciach z którego roku pochodzą.

Poznaję na zdjęciu Pana K. - miał Chłop porządek w mieście oj miał .

mi tam się podoba. Rynek wyglądam wręcz bosko

"Owoce i Warzywa" - cudnie, warzywniak na rynku.

Mała rzecz a cieszy :)

Tak. tak, był taki sklep nzaywany sklepem "racockim", oststno w tym m iejscu najdłużej był salon PLUS-a

?o chyba rok 1975 bo juz sa skladaki

Podziękowania dla Muzeum Regionalnego w Kościanie, zobaczyłam pamiątkowe zdjęcie - domu mojego dzieciństwa. To już historia, dzisiaj na tym miejscu stoją bloki - oś. Piastowskie. Wspomnienia, miłe wspomnienia powróciły, dziękuję.

kraksa koło meprozetu jest przednia

Dzisiaj piszemy historię dla przyszłych pokoleń - lata 2005-2012. Był to wspaniały pomysł bo może po latach tak jak ja dzisiaj, zobaczy córka/syn swojego ojca, matkę, dom rodzinny itd., itd..Jest to niesamowite uczucie powrócić do lat młodości/dzieciństwa.

Gratuluję muzeum ciekawych pomysłów. Widać że coś się tam dzieje. Miło wrócić do lat młodości.Może można jeszcze coś wrzucić?

Kiedyś drogowcy umieli teraz jakoś zapomnieli :)

Super!! Szkoda, że dzisiaj nie wywożą śniegu jak kiedyś.

Piekne wspomnienia, super pomysł i sliczne zdjecia:-)

super sprawa te fotografie,mam 49 lat i cos przypomina mi sie z tamtych lat ,dzieki!!!1

Piękne zdjęcia a jeszcze piękniejsze są wspomnienia ludzi, którzy pamiętają. Domek, który fizycznie już nie istnieje ale on żyje bo żyją ludzie, którzy mają dużo do opowiedzenia. Ile mieszkańców Kościana i okolic odwiedziło/odwiedzało ten malutki, piękny domeczek przy sanatorium min.: babcia obecnego dyrektora Muzeum Regionalnego pani Kramowa, która pięknie opowiadała o swoich synach a miała ich troje; dyr Sanatorium - lek.med. Krystyna Kuczewska, pani Władysława Wojciechowska i jej córki:Bronka, Kornelia, Henia i mały Franio zaglądał do domku cioci Stali; pan Adam Kaliszewski ze swoją małżonką, pani Kęsicka, pani Bolewska, pani Sobczak i Ania Poznaniak odwiedzała swoje koleżanki mieszkające w tym domeczku. Ile kulek śnieżnych ulepiłyśmy, bałwanków. Lodowisk nie było, jeżdziliśmy po chodniku, ulicy. Było super.

Piękne to one nie są :) Są po prostu stare i dlatego wzruszają. Tak samo będzie ze zdjęciami które powstają dziś. Dobrze, że redakcja już teraz gromadzi i opisuje

Zimy nie widzieliście bidne poloczki

Nie jesteśmy biednymi polaczkami i proszę nas tak nie nazywać. Jesteśmy dumni z naszej Ojczyzny-Polski. Nie zrozumiałeś tematu, nie zrozumiałeś sensu przedstawionych zdjęć, dużo straciłeś.

Fajny kawał historii :) Szkoda że nie ma zdjęć jak tunelami się chodziło :) tyle śniegu :) a teraz spadnie 10cm i paraliż heh...Ludziom się w głowach poprzewracało od płacenia tych podatków ;-] Pozdro!

I komu to przeszkadzało... Tamta rzeczywistość miała podstawy ludowe - ta ma podstawy "lodowe". Jak "lód" stopnieje -wszystko sie rozleci i zaczniemu po raz niewiadomo który od nowa...

jak widać mamy się z czego cieszyć-dawniej też nie odśnieżano ulic

super piękne zdjęcia, ale co to za prochownia w parku miejskim? w jakim miejscu stała? przyznam że pierwsze słyszę

w tak zwanej prochowni bractwo kurkowe z tego co wiem trzymało swoją broń

ojej jakie fajne sanki

W domu narożnikowym na parterze przy ul. Sienkiewicza w latach mojej młodości mieścił się warsztat szewski. Prowadził go pan Smelkowski, bardzo sympatyczny "pan szewc". Idąc do szkoły podstawowej nr 3 zostawiało się buciki do naprawy a wracając po lekcjach można było je odebrać. Oczywiście tylko wtedy, kiedy była mała usterka i się ładnie pana szewca poprosiło. Oj, jaki ten pan Smelkowski był przystojny. Ile ja się o Nim pięknych rzeczy dowiedziałam kiedy siedziałam cichutko w kąciku na "ryczce" w małym domku przy sanatorium i przysłuchiwałam się opowiadaniom dorosłych, ile dziewczyn do niego wzdychało?. Jakie to są piękne wspomnienia, jaka to piękna historia.

W latach mojej młodości w domu narożnikowym na parterze przy ul. Sienkiewicza mieścił się warsztat szewski. Prowadził go pan Smelkowski. Bardzo sympatyczny "pan szewc". Idąc do szkoły podstawowej nr 3 zostawiało się buciki do naprawy a wracając można było je odebrać. Oczywiście tylko wtedy kiedy była mała usterka i się ładnie pana szewca poprosiło. Ile ja się o Nim pięknych rzeczy dowiedziałam siedząc w kąciku na "ryczce" przysłuchując się opowiadaniom dorosłych. Jaki ten pan był przystojny, ile dziewczyn się w Nim kochało?. Piękne wspomnienia.

Jak jak kocham to Kościankowo. Wyprowadziłam sie z niego przed laty i uważam, że to był błąd mojego zycia.

czy ten sklep owoce warzywa, byl tam gdzie aktualnie jest rzeznik na rynku?

Jeśli mnie pamięć nie myli to sklep racocki "Owoce- Warzywa" był tam gdzie obecnie jest sklep rzeżnicki p.Marcinkowskiego. Wchodziło się do niego po schódkach. Zapamiętałam również to, że w tym sklepie przez pewien okres swojego życia pracowała pani Józefiak. Mama tej pani, Salomea Józefiak pracowała w Drukarni przy ul. Dworcowej. To były piękne chwile w moim życiu.

Kościańską "Gazownię" pamiętam z lat 1960-1965. Na terenie gazowni były " Lażnie Miejskie". Nasi rodzice otrzymywali w swoich w zakładach pracy bilety, które uprawniały do korzystania z tej łażni. Chodziłyśmy tam grupowo z koleżankami. Ale była zabawa: pluski, piski i mało mycia bo już czasu nie starczyło na mycie. Panią, która obsługiwała łażnie zapamiętałam bardzo dokładnie z wyglądu i z zachowania (nazwiska dokładnie nie znam więc nie będę przekształcać). Nie pukała ale "rąbała" pięścią w drzwi i krzyczała, zacytuję: "małpiska dosyć kumpania, wyłazić, inni tysz chcą się kumpać", nastympnym razym wos nie wpuszczę". Wpuszczała, miła była. Tylko nie wiem dlaczego, nie mówiłyśmy że idziemy do łażni tylko mówiłyśmy, że idziemy do"kompielki"?.

Kiedy przyjechałam do Kościana w 1964 roku byłam zachwycona miastem, gdyż było pełno zieleni, kwiatów przy domach, szczególnie utkwiła mi w pamięci ulica Surzyńskiego i Śmigielska....aleja drzew i małe ogródki przed domami pełne kwiatów....no i park gdzie chodziło się na spacery aż do lasku Bonikowskiego.....teraz Kościan jest inny.....pełen marketów, coraz mniej zieleni i kwiatów.......smutne miasto.....

Kochani Kościaniacy! Brakuje kwiatów, brakuje drzew, ludzie likwidują ogródki działkowe, mówią że się nie opłaca hodować marchewki, pietruszki lepiej iść do marketu i kupić. I to jest smutne ale jeszcze smutniejsze jest to, że ludzie się nie znają. Kwiaty, drzewa można zasadzić, dosadzić, zasiać ale straconego kontaktu z ludżmi nie da się nadrobić. Ja znam dużo ludzi, ciekawych historii o nich z opowiadań moich rodziców, krewnych, sama staram się o nich dużo dowiedzieć a dzisiaj dużo młodych ludzi mało co wie o drugim człowieku. Ludzie w blokowiskach często się nie znają, likwidują wizytówki z drzwi zewnętrznych ( ochrona danych osobowych ). Jak zemrze sąsiad z klatki to nawet młody człowiek nie wie jak ten sąsiad się nazywał., przykre. Ludzie! szanujmy się, spójrzmy życzliwie na drugiego człowieka, zróbmy coś dobrego dla drugiego bo to my jesteśmy historią. Domy mogą się rozsypać tak jak ten domek przy sanatorium ale zostali ludzie, którzy dzisiaj tak pięknie wspominają, opowiadają. Spójrzcie jaki był szacunek do ludzi mówiło się "pan szewc", "pani sprzątaczka", " pani nauczycielka" itd., itd., a dzisiaj często mówi się bezosobowo, smutne ale prawdziwe. Mam do Was, Kościaniacy wielki szacunek, szanujmy się.