Pielgrzymowali do Gryżyny

Było super!

Bardzo dobra inicjatywa!

byłam inie podobało mi sie

podziękowania również dla pani Katarzyny Marciniak-Helińskiej oraz pana Dawida Olejniczaka- bez których nie odbyły by się zmagania rowerowe!!! Pani Kasiu- swietnie pani opowiadała o ruinach tego kosciolka! Brawo!!!

Przy okazji pielgrzymki do Gryżyny przypomniano o ruinach kościoła ŚW Marcina z czasów romańskich jednego z pierwszych na naszych ziemiach . Tam gdzie są teraz ruiny wcześniej była wieś , powstał też wiersz opowiadający o legendzie zmarłego dziecka któremy po śmierci z grobu wystawała reka .Wiersz nazywał sie chyba BRZOZA GRYŻYŃSKA , MIAŁ kilka zwrotek . Jeśli ktoś posiada tekst tego wiersza lub powie gdzie można go szukać z góry dziekuje .

Brzoza Gryżyńska Lubisz urocze wiejskich marzeń kwiaty Przyjmij więc jeden w ofierze; Pierwsza to gadka wielkopolskiej chaty W szaty się rymu przybierze. Nie żądaj od niej świetnego ubrania, W proste się barwy przystroi Skromne są ludu naszego podania, Skromny im wierszyk przystoi. Wznosi się w gruzach na Gryżyńskiej ziemi Kościół Świętego Marcina, Głośno on niegdyś hymny grzmiał boskiemi, Dziś głucha w polu ruina. Mnóstwo tam grobów i mogił dokoła Liczne kryje pokolenia, A biała brzoza jak skrzydłem anioła, Cichy sen zmarłych ocienia. Jeśli to drzewo pierwszy wieniec wiosny, Ciekawość twoją obudzi; Skąd polubiła ten pobyt żałosny, Gryżyńskich spytaj się ludzi. Onego czasu lecz któż wie jak wiele? W prostym Ci rzekną sposobie, Zmarło tu dziecię i przy tym kościele W zimnym złożono je grobie. Cicho, cichutko w swej mogile leżał Antoś, matczyna nadzieja, Kiedy wtem kopacz do księdza przybieżał, I tak strwożył dobrodzieja: „Jakieś nam licho na cmentarz się wdarło, Próżno człek strzeże i czuwa; Dziecię co właśnie przed tygodniem zmarło, Wciąż rączkę z grobu wysuwa.” Dziwi się pasterz, krzyż i stułę bierze. Biegnie na miejsce zjawiska I trzykroć żegna i zmawia pacierze, I sam rączkę w ziemię wciska. Wznosi się sercem, duszę w niebo wznosi, Przy drobnej klęczy mogile, Ale daremnie i błaga i prosi, Widmo powraca za chwilę. Budzi się rączka tajemniczej siły, Wzrusza swój wzgórek grobowy I znów z zielonej wyrasta mogiły Bieluchna jak śnieg majowy Dziwi się pleban, całą wioskę woła, Młodzież i starce i dziadki, A kiedy wszyscy już staną do koła Tak się odzywa do matki: „Co w syna Twego dzieje się tu grobie, Ja ludzką myślą nie schwycę; Samej to tylko wiadomej jest Tobie, A więc wyjaw tajemnicę” Wzbrania się matka i zalewa łzami, I ręce łamie z rozpaczy, Gdy wtem strasznemi zaklęta słowami Tak się wśród jęku tłumaczy: „Kara to mojej matczynej ślepoty. Bóg mi złem za złe odmierzył; Synek ten memi popsuty pieszczoty Raz mnie w swym gniewie uderzył” „Bierz więc tę rózgę i chłoszcz rękę syna” Tak pasterz na nią zakrzyknął. „Ziemskiej on się tu kary dopomina Aby wieczystej uniknął;” „Uderz zawoła – i silnem ramieniem Matka do grobu ciągniona Odwraca oczy i z ciężkim westchnieniem Okropnej kary dokona ... I patrz! zaledwie różdżkę puszcza z dłoni I pada jakby nieżywa. Sama się rączka w grób swój cofa, chroni, I znów ją ziemia pokrywa. I wszystkie serca zimny przestrach ściska, Śmiertelnym dreszczem przenika; A ksiądz na pamięć strasznego zjawiska Różdżkę na grobie zatyka. I drugim cudem w pierwszej zaraz wiośnie Gęsty liść ją ozielenia, Coraz się wyżej i wzmaga i rośnie, W rozległe drzewo zamienia. Runął kościółek i niejedne czasy, Niejedna przeszła nawała, Walą się dęby walą całe lasy, A brzoza stoi jak stała. I wciąż liczniejsze przychodzą tam dzieci, Patrzą nań w strachu i grozie I coraz dalej i słynie i leci Powieść o Gryżyńskiej brzozie. Napisał generał poeta Franciszek Morawski